Strip Review: De Blauwbloezen 65 – De Oorlogscorrespondent

De Blauwbloezen 65 – De Oorlogscorrespondent verrast met de nieuwe tekenaar Munuera en scenaristenduo BeKa.

De verrassing begint eigenlijk al bij de cover van het nieuwe album. De oplettende fan had vast al gemerkt dat nummer 64 van de stripreeks overgeslagen leek te zijn. Op de eerste pagina’s van De Blauwbloezen 65 wordt uitgelegd dat scenarist Cauvin ophoudt met de reeks en dat tekenaar Lambil nog bezig is met het uitwerken van zijn laatste scenario voor deel 64. Het laatste album van Cauvin verschijnt dus in 2021.

Deel 65 is dus wat naar voren geschoven. Cauvin wordt vervangen door het scenaristenduo BeKa, dat voor Bertrand en Caroline blijkt te staan. Tekenaar Munuera heeft meegeschreven aan dit deel en neemt de tekeningen voor zijn rekening. Hiermee is overigens nog niet gezegd dat Lambil er automatisch ook mee stopt na deel 64. Hierover is nog niets bekend.

Het moet gezegd. Het is wel even wennen aan het nieuwe uiterlijk van Chesterfield en Blutch. De tekenstijl van Lambil is zo kenmerkend voor de reeks, dat je die aanvankelijk toch mist. Ook de toon van het verhaal is wat anders dan je gewend bent.

De Blauwbloezen 65 neemt in ieder geval een heel actueel thema onder de loep. Het gaat over persvrijheid tegenover propaganda, of fake nieuws om maar een andere actuele term te noemen. De hoofdredactie van de Londense Times stuurt de journalist William Russell naar Amerika om daar de oorlog te verslaan. Al in de eerste pagina’s blijkt dat deze journalist, die echt heeft bestaan, graag de feiten weergeeft en zich niet laat beïnvloeden door zijn baas.

In Amerika aangekomen, begeleiden sergant Chesterfield en korporaal Blutch hem langs de slagvelden. De bevelhebbers hopen dat hij een aantal fraaie verhalen publiceert over de heldendaden die daar verricht worden door de Noordelijke legers, maar Russell is vooral geinteresseerd in wat er zich nu écht in Amerika afspeelt.

Samen met de drie hoofdrolspelers komen we dus in allerlei situaties terecht, die ook de ellende van de slagvelden en de kant van de gewone bevolking laat zien. Hierdoor is De Blauwbloezen 65 wat serieuzer van toon dan we gewend zijn van de vaak vooral humoristische reeks. Dat betekent niet dat er niets te lachen valt. Het gebruikelijke bekvechten tussen Blutch en Chesterfield is volop aanwezig. Het betekent vooral dat er ook ruimte is voor andere, meer serieuze karakters en verhaallijnen.

En dat bevalt heel goed. De nieuwe scenaristen weten een goede balans te vinden tussen humor, actie en drama. De toon is iets ernstigers, maar door de vele knipoogjes en kwinkslagen voelt nog steeds als de vertrouwde reeks.

Hetzelfde gebeurt hier eigenlijk met de tekeningen. Munuera geeft in een interview in het album aan dat hij niet heeft geprobeerd om de stijl van Lambil te kopieren, maar wel heeft geprobeerd om er trouw aan te blijven. We kennen Munuera bijvoorbeeld van zijn Robbedoes albums en zijn zeer geslaagde zwierige lijnen. Hij zegt dat hij zich een beetje heeft ingehouden met zwieren, maar zijn stijl is heel duidelijk te herkennen.

En dat is prima. Het ziet er allemaal net even wat anders uit, maar in dit geval wisselen we de ene meester in voor de andere. Uiteindelijk hebben we hier een nieuw Blauwbloezen album dat net even anders is, maar zowel in verhaal als in tekeningen herkenbaar genoeg is en nieuwe kwaliteiten toevoegt aan de bestaande. Een geslaagd experiment dat zeker navolging mag krijgen.