Strip Review: Blake en Mortimer deel 27 – De Schreeuw van de Moloch
Blake en Mortimer deel 27 – De Schreeuw van de Moloch is het vervolg op het album De Septimus Golf, dat weer een vervolg was op Het Gele Teken.
Omdat er in het album regelmatig wordt terugverwezen, is er dus wel enige voorkennis vereist als je aan dit album begint. We hebben de eerdere delen dus zelf eerst ook nog maar een keer herlezen. Voor lezers die het niet meer of nog niet weten, hierbij een zeer korte samenvatting. (spoiler alert!)
In Het Gele Teken neemt professor Septimus het brein over van Kolonel Olrik met behulp van een apparaat dat de Telecefaloscoop heet. Met behulp van de zogenoemde Mega Golf frequentie kan de professor Olrik besturen, die hierdoor ook nog bovenmenselijke krachten krijgt.
In De Septimus Golf probeert een groepje navolgers van professor Septimus de experimenten met de Mega Golf voort te zetten. Bij de experimenten wordt echter onbedoeld contact gelegd met een buitenaards wezen, dat wordt vastgehouden in een ruimteschip dat zich ergens onder de grond in Londen bevindt. Het wezen vormt hierdoor een bedreiging voor de stad. Met behulp van kolonel Olrik wordt het wezen uiteindelijk verslagen en het ruimteschip opgeblazen.
In Blake en Mortimer deel 27 – De Schreeuw van de Moloch is Blake nog steeds op zoek naar de achtergronden van het ruimteschip uit De Septimus Golf. De regering hield het doelbewust verborgen voor het publiek en voerde experimenten uit met het wezen. Tegelijkertijd probeert professor Mortimer Olrik weer enigszins bij bewustzijn te krijgen. Olrik is geestelijk ingestort na de confrontatie met het ruimtewezen.
Het duurt niet lang totdat ze erachter komen dat er nog een buitenaards wezen wordt vastgehouden in Londen, waardoor een nieuwe dreiging ontstaat voor de stad.
De Septimus Golf was eigenlijk een wat vergezocht vervolg op Het Gele Teken. De vondst van het ruimteschip kwam nogal onverwacht en werd niet verder verklaard. Het lag voor de hand om dat gegeven nog een keer wat verder uit te werken en dat is wat Jean Dufaux in dit album ook doet.
Antoine Aubin, de tekenaar van De Septimus Golf is op dit moment nog bezig met een ander album voor de reeks, dus hij werd ingeruild voor het duo Christian Cailleaux en Étienne Schreder. Hun tekenstijl ligt tegen De Klare Lijn aan, maar is wat minder strak dan die van André Juillard en wat minder speels en levendig dan de Klare Lijn van Peter van Dongen en Teun Berserik.
Deze stijl is wat stijver en meer geposeerd. Dat is niet zo erg. In de review van het vorige album klaagden we nog een beetje dat de klassieke, trage verteltrant van de Blake en Mortimer verhalen, met heel veel tekst in beschrijvingen en tekstballonnen, niet zo goed aansloot bij het dynamische tekenwerk van Van Dongen en Berserik. Een iets modernere aanpak met wat minder grote lappen tekst zou best welkom zijn.
Omdat ook in dit album de ellenlange dialogen en beschrijvingen weer volop aanwezig zijn, zijn de wat meer geposeerde tekeningen eigenlijk wel toepasselijk. We vinden nog steeds dat het wat moderner mag, maar in dit geval vormen de manier van vertellen en tekeningen samen wel een eenheid. Ook de wat sombere, grijzige inkleuring zorgt voor een mooi bladbeeld en ouderwetse sfeer. Zeker voor nostalgische fans zal dit een zeer fijn album zijn. Ook voor de wat minder nostalgische fans zijn de tekeningen de moeite waard om te bekijken.
Ondanks het trage tempo weet Blake en Mortimer deel 27 ook qua verhaal voldoende te boeien. Jean Dufaux weet heel lang de onthulling van het centrale mysterie uit te stellen, zodat je tijdens de lange dialogen niet in slaap valt, maar toch nieuwsgierig blijft naar de afloop.
Pros
- Nostalgische sfeer
Cons
- Er is wat voorkennis nodig uit voorgaande delen