Strip Review: Robbedoes en Kwabbernoot 56 – De Dood van Robbedoes

De Dood van Robbedoes is het nieuwe album in de reguliere reeks van Robbedoes en Kwabbernoot.

Naar verluid trok de reeks steeds minder lezers, waardoor de uitgever de afgelopen jaren vooral experimenteerde met zijstapjes als SuperGroom en allerlei hommages. Die laatste reeks leverde ook verschillende interessante en geslaagde albums op. Robbedoes bij de Sovjets was een hoogtepunt.

Met dit nieuwe album mag een nieuw auteursteam, onder leiding van tekenaar Olivier Schwartz weer nieuw leven blazen in hoofdreeks. De prikkelende titel van het album moet natuurlijk wat extra aandacht genereren voor deze softe reboot, al lijkt er in de loop van het verhaal toch wel wat meer aan de hand. De Dood van Robbedoes

In het verhaal maakt uitgeverij Dupuis zich op voor een feest rondom het 100-jarige bestaan. In de introductie zien we een groot aantal cameo’s van bekende en minder bekende coryfeeën van de uitgeverij voorbij komen, waaronder juffrouw Jannie uit Guust Flater. Maar waar zijn hoofdgasten Robbedoes en Kwabbernoot gebleven?

Die blijken op onderzoek te zijn naar Korallion. Korallion is de geheime stad in zee uit Robbedoes en de Bobbelmannen. De onderwaterstad is omgebouwd tot vakantieparadijs. Na het lezen van een verdachte kritiekloze recensie van bevriende journaliste Ijzerlijm en een mogelijke connectie met aartsvijand Zwendel, besluiten Robbedoes en Kwabbernoot de stad opnieuw te bezoeken. Al snel ontdekken ze een aantal verdachte activiteiten en loopt hun onderzoek uit op een onderwateravontuur. Het jubileum van Dupuis kan wel even wachten.

Hoogtepunt van dit album is zonder twijfel de grafische stijl van tekenaar Schwartz. Zijn retrovariant van de hoofdfiguren zagen we al eerder in de drie eerdere hommage delen die hij samen met scenarist Yann maakte. De verrassing is er een beetje af, maar de gedetailleerde tekeningen blijven de moeite van het bekijken waard. De fraaie gevarieerde inkleuring voegt daar in dit album nog een extra laag aan toe.

Het verhaal is minder overtuigend. De Franse scenaristen Sophie Guerrive en Benjamin Abitan proberen er een modern komisch avontuur van te maken. Dat lukt in deze eerste samenwerking maar half. Echt bijzonder of spannend wordt het allemaal niet.

Het scenario leunt erg op ideeën uit de toch ook alweer 20 jaar oude science fiction film The Matrix. Misschien hoopt de uitgever een jonger publiek aan te spreken met een verhaal over virtuele werelden. Maar dit is de laatste jaren al zo vaak en zo veel beter gedaan, dat deze variant niet echt overtuigt. De onlogische en rommelige manier waarop de virtuele en echte werelden in dit verhaal door elkaar heen lopen, roept zoveel vragen op, dat het de lezer uit het verhaal trekt.

Ook al is dit verhaal gericht op een jonger publiek, vermoedelijk is dat publiek al beter bekend met dit soort ideeën dan de auteurs zelf.

Niettemin wordt het verhaal uiteindelijk nog wel gered door de al vooraf aangekondigde gebeurtenis uit de titel. Niet dat we denken dat het hier om een zogenaamde ‘permadeath’ zal gaan, maar vooral omdat het een nog niet eerder uitgeprobeerde variant op de vaste elementen uit de hoofdreeks belooft. Dat houdt de nieuwsgierigheid voor deze reboot in ieder geval nog tot en met het volgende deel vast.