Strip Review: Asterix 38 – De Dochter van de Veldheer

De Publiciteitscampagne voor Asterix 38 – De Dochter van de Veldheer was de afgelopen maanden weer groter dan ooit.

En het resultaat ervan was te merken. In Nederlandse boekwinkels, waar je vaak met een vergrootglas naar strips moet zoeken, lagen de albums in grote stapels te wachten op kopers. Het album stond zelfs even in de nationale boeken top 10, waar zelden of nooit een strip te bekennen is.

Op zichzelf is dat geen slecht nieuws. Het bewijst dat het nog steeds mogelijk is om in Nederland een stripverhaal aan een groter publiek te verkopen. Dat het in dit geval om een merk gaat dat iedereen al kent en wordt ondersteund door een uitgekiende reclamecampagne, moeten we natuurlijk niet vergeten.

Maar voldoet Asterix 38 ook aan de grote verwachtingen, die de naam van deze grote reeks met zich meedraagt?

Laten we maar meteen ter zake komen. Dit album stelt wat teleur. Het ligt niet aan de tekeningen van Didier Conrad. Dat is een prima opvolger van Albert Uderzo. Zijn tekeningen zijn beweeglijk en speels. Een gemiddelde lezer zal het verschil met de stijl van Uderzo niet meteen opmerken. Je zou kunnen opmerken dat het daardoor wat eigenheid mist. Maar dat is waarschijnlijk ook niet de bedoeling van de uitgever en de rechthebbenden. Het zou maar lezers en vooral kopers wegjagen

Daar wringt wel de schoen, vooral bij het scenario van Asterix 38 – De Dochter van de Veldheer.

Het onderwerp van dit nieuwe verhaal klinkt nog wel veelbelovend. De dochter van de grote, maar verslagen, Gallische veldheer Vercingetorix wordt tijdelijk ondergebracht in het dorp van Asterix en Obelix. Zij is voor de Gallische verzetsbeweging een belangrijk symbool in de strijd tegen de Romeinen. Adrenaline, zoals het meisje heet, heeft zelf echter andere plannen. Ze ziet helemaal niets in die opgelegde rol en wil haar eigen leven leiden. Ze wil zo snel mogelijk het dorp ontvluchten en inspireert ook de andere jongeren in het dorp met haar eigenwijze houding.

Dat is op dit moment een actueel thema: Jonge vrouwen die zich verzetten tegen traditionele rolpatronen en die de hoofdrol opeisen in talloze recente films en series. Denk aan Captain Marvel, Harley Quinn en Wonder Woman. We zagen het wel voor ons. Een Gallische powervrouw die met een slokje van de toverdrank een heel regiment Romeinse soldaten in de pan hakt.

Maar helaas. Al snel blijkt Adrenalines enige echte doel het vinden van een geschikte en vredelievende echtgenoot. Ze gaat daarmee op allerlei afgelegen eilanden kinderen opvoeden. Ofzoiets. Het album introduceert allerlei actuele elementen, maar gaat in de uitwerking vol op de rem staan. Zo durven de andere jongeren uit het dorp uiteindelijk toch niet het dorp te verlaten en komen de twee stiefvaders, die Adrenaline begeleiden, nooit uit de kast.

Alles blijft altijd gewoon bij het oude, lijkt het motto van het verhaal te zijn. Maar vermoedelijk heeft de uitgever zo’n brede potentiele doelgroep voor ogen, dat men bang is om ook maar op iemands tenen te gaan staan.

Dat is erg jammer. Voor een reeks die bekend is geworden om zijn sociale satire hadden we in dit album veel scherpere maatschappijkritiek verwacht. Dat zou ook de toegevoegde waarde kunnen zijn van het voortzetten van deze reeks voor een nieuw en jonger publiek. We vermoeden dat die doelgroep zich alleen niet erg voelt aangesproken door de conclusie van dit verhaal.