Strip Review: 9 Tails 1 – De Kronieken van de Rode Sphynx

De Rode Sphynx is de eerste Nederlandse superheldin. Zo presenteert de nieuwe uitgeverij Reboot Comics de hoofdpersoon uit dit eerste deel van 9 Tails.

Superhelden zijn een typisch Amerikaans fenomeen. In een maatschappij waar alles draait om het beste en het sterkste, staan individuen die de top bereiken als helden op een voetstuk. In het land waar je kop eraf gaat als je die boven het maaiveld uitsteekt en waar gewoon doen al gek genoeg is, is het niet vreemd dat superhelden moeilijk te vinden zijn.

Maar waarom ook eigenlijk geen Nederlandse superheld? In het eindeloze aanbod van superhelden strips, zou een typisch Nederlandse held wel eens kunnen opvallen. Dat lijkt dan ook de unique selling point van de Rode Sphynx, die door de Nederlandse scenarist Leon Verhoeven werd bedacht en door verschillende andere Nederlandse tekenaars wordt getekend.

Bij een eerste blik op de cover van dit eerste deel is het alleen nog moeilijk iets onderscheidends te ontdekken. We zien vooral allerlei bekende elementen en referenties aan comics en helden als Batman, Catwoman, Elektra, Spiderwoman, Swampthing en Watchmen.

Het is een manier om je nieuwe strip te promoten en te verkopen aan het beoogde comic minnende publiek, maar je moet er dan wel voor zorgen dat je nieuwe comic zich kan meten met die grote namen.

Dit eerste deel bestaat uit de eerste hoofdstukjes van drie losse vervolgverhalen over de Rode Sphynx. Deze heldin, zo leren we, heeft als belangrijkste superpower dat ze 9 levens heeft. Zodra ze bij haar laatste leven is aangekomen, moet ze haar gave overdragen aan een nieuwe heldin, die dan de rol van de Rode Sphynx overneemt.

Dit eerste deel zet vooral in op flink wat actiescènes en uiterlijk vertoon. In het eerste verhaal dat getekend is door Romano Molenaar zien we een nieuwe reïncarnatie van de Rode Sphynx in de huidige tijd ontstaan. Paula, een dochter van rijke ouders, wordt ontvoerd en ontdekt dat haar vermoorde moeder de Rode Sphynx was. Zij neemt haar rol over en neemt meteen wraak op de moordenaars. Het tekenwerk van Romano Molenaar is vaardig en de actie is bloederig. De plotselinge transformatie van Paula blijft wel wat ongemotiveerd en overhaast uitgewerkt.

In het tweede verhaal, dat getekend is door Ralf van der Hoeven, springen we naar een andere locatie en tijdperk. Een Nederlandse gravin en haar metgezel komen in 1865 aan in een typisch wild west stadje in Texas. Ze nemen het daar op tegen een zombie cowboy, die het stadje teistert. De tekenstijl is minder realistisch dan in het eerste verhaal, maar sluit goed aan bij het meer bizarre plot.

De twee eerste verhalen bestaan welbeschouwd niet uit veel meer dan een paar scenes waarbij we de Rode Sphynx in twee gedaantes kort in actie zien komen. Verder blijft het in dit eerste deel nog onduidelijk waarom de Rode Sphynx zo heet, waarom ze 9 levens heeft, wat haar doel is en wat haar Nederlandse link is.

De verhaaltjes spelen zich af in verschillende tijdperken en op verschillende locaties, dus vermoedelijk is de heldin al lang onder ons. Er is ook nog iets met een groene meteoriet, die vermoedelijk later nog een grotere rol krijgt. Je krijgt de indruk dat deze losse mysterieuze ingrediënten ons vooral nieuwsgierig moeten maken naar de vervolgdeeltjes. Voor een eerste stevige introductie van de centrale heldin en haar verhaallijn blijft wat er hier wél wordt verteld eigenlijk een beetje mager. Het is de vraag of de lezer hiermee voldoende wordt geprikkeld een tweede deel aan te schaffen.

Toch biedt het derde verhaaltje hoop op een interessanter vervolg. Eindelijk wordt er iets wezenlijks met het Nederlandse element gedaan, want het speelt zich af in Amsterdam. Eindelijk wordt er rustig tijd genomen om een nieuw personage te introduceren. We zien een ielig mannetje met de hilarische naam Walter Algmans in de gracht vallen tijdens een ongelukkige confrontatie met de Rode Sphynx. Nadat hij in aanraking komt met gedumpte XTC en een vreemd chemisch goedje, verandert hij in een krachtig groen gedrocht, dat zichzelf de Grachtengruwel noemt.

Deze combinatie van superheldenpulp en Nederlandse referenties springt er, ook qua tekenwerk van Johan Neefjes, echt uit en smaakt naar meer. Ook al zijn het maar 10 pagina’s, voor het vervolg willen we ons best wagen aan de aanschaf van 9 Tails deel 2. Daarin kunnen we dan meteen ook lezen of de andere twee vervolgverhalen, die er grafisch verder goed uitzien, zich qua verhaallijn nog wat interessanter zullen ontwikkelen.