Strip Review: Roodhaar 6 – Het Jaar van de Tweeling

De Kronieken van Roodhaar 6 is geschreven door een nieuwe schrijver: Robbert Damen. En die levert meteen het beste verhaal uit de reeks op.

De Kronieken van Roodhaar is een spin-off van de reeks Storm. Die reeks is op dit moment zeker niet op zijn hoogtepunt, dus het was een verrassing dat deze zijreeks over de roodharige metgezel van Storm in 2014 het groene licht kreeg.

De reeks begon aardig met het eerste album, waarvoor een heuse topschrijver uit de comics wereld werd aangetrokken. Roy Thomas schreef een verhaal waarin de Diepe Wereld uit de eerste Storm verhalen wat meer vorm kreeg. Hij introduceerde de stam van Roodhaar en diepte haar relatie met stamhoofd Kiley wat verder uit.

Het bleef voor Thomas bij een enkel album. In de vervolgalbums borduurden de verhalen een beetje door op het eerste album en draaiden vooral om het verslaan van allerlei bedreigingen en monsters die rondliepen op de verwoeste aarde uit de toekomst. Erg veel ontwikkeling was er niet te ontdekken in de avonturen en de hoofdpersonages.

Met zijn eerste album weet nieuwe schrijver Robbert Damen, bekend van onder anderen Guardian, de wereld van Roodhaar met een aantal ingrediënten te verrijken.

In Roodhaar 6 probeert Roodhaar het verlies van metgezel Kiley in het vorige verhaal te verwerken. Zij weet overigens niet dat hij in het eerste avontuur van Storm, dat vele jaren later speelt, opnieuw opduikt. Dus ongetwijfeld komt hij weer terug. Maar op dit moment staat ze er alleen voor.

Als ze op een ochtend opstaat, ontdekt ze dat twee Oosters uitziende tweelingbroers haar wapens hebben gestolen. De broers zijn op zoek naar een schat in dit gedeelte van De Diepe Wereld en zijn er van overtuigd dat Roodhaar hen daarbij kan helpen. Als tegenbod bieden ze Roodhaar aan om haar hun uitzonderlijke vechtkunsten te leren. Maar Roodhaar vertrouwt het niet en slaat het aanbod af. Veel keuze heeft ze echter niet. Onder lichte dwang verkent ze samen met de broers het gevaarlijke gebied waar de schat verborgen zou zijn.

Het personage Roodhaar maakt in dit verhaal eindelijk wat ontwikkeling door. Niet alleen leert ze langzaam maar zeker de nieuwe vechtkunsten beheersen, maar verzint ze ook een tactiek om van de broertjes af te komen. Dit levert naast de gebruikelijke actiescenes van de reeks ook wat nevenintriges op, waardoor het verhaal wat meer tot leven komt en daarmee ook veel spannender wordt.

Robbert Damen besteedt ook wat meer tijd aan de ‘world building’ van deze reeks. Zo ontmoeten we een aantal interessante personages, nieuwe monsters en stammen, waar we wel wat meer van zouden willen zien. Tenslotte vergeet hij ook niet een van de belangrijkste kenmerken van deze wereld te gebruiken. De Diepe Wereld is immers onze aarde in de verre toekomst. Damen begrijpt dat de lezers in deze reeks dan ook wat, al dan niet geëvolueerde, elementen uit onze eigen tijd terug willen zien.

Deze nieuwe schrijver doet ons met dit degelijke verhaal uitzien naar een volgend deel en dat is veel meer dan we hadden verwacht.

Het prima verhaal doet ons dan wel weer eens kritisch kijken naar de tekeningen van Romano Molenaar. De tekenaar levert goed en gedetailleerd werk af voor de personages op de voorgrond van de tekeningen. Het is ons al vaker opgevallen dat er op de achtergronden vaak niet zoveel te beleven en te bekijken valt. De personages en landschappen worden daar vaak erg schetsmatig uitgewerkt.

Molenaar laat veel van de uitwerking van die achtergrond over aan de digitale schilders. Een goede schilder kan met wat penseelstreken ook vaak allerlei details suggereren, die niet in de onderliggende tekening te vinden waren. Deze digitale inkleuring is echter niet van zo’n hoge kwaliteit dat er meer in de tekening te zien is, dan er in werd gestopt. Afgezien van het feit dat de tekeningen hierdoor op de achtergrond vaak nogal leeg lijken, leidt dit in een paar cruciale scenes in het verhaal ook tot verwarring over wat er zich nu precies op de achtergrond afspeelt.

Het lijkt er op dat De Kronieken van Roodhaar een passende schrijver heeft gevonden. Hopelijk mag Robbert Damen zijn ideeën nog een aantal albums verder uitwerken. Als ook de tekeningen nog een kwaliteitssprongetje kunnen maken, belooft dit veel goeds voor deze reeks.