Strip Review: Alex 40 – Het Oog van de Minotaurus

In Alex 40 – Het Oog van de Minotaurus stuurt Ceasar Alex en Enak op een onderzoeksmissie naar het zuiden van Gallia.

Caesar heeft ooit een bijzondere medaillon uit dit gebied gekregen, dat hij aan zijn minnares Servilia heeft geschonken. Tijdens het dragen van dit medaillon krijgt Servilia ernstige hallucinaties, waardoor Caesar denkt dat iemand hem destijds heeft willen vergiftigen.

Alex en Enak worden op hun missie begeleid door Brutus, de zoon van Servilia. Brutus zal Caesar ooit vermoorden, maar is in dit album nog niet zover.

Dit uitgangspunt barst van de ingredienten om van Alex 40 – Het Oog van de Minotaurus een spannend verhaal te maken, maar dat valt een beetje tegen. Het album zet hoog in met allerlei complotten om een heel album van spanning te voorzien. Maar Alex en zijn compagnons komen al op pagina 15 tot de conclusie dat van een aanslag geen sprake kan zijn. Einde verhaal, ze kunnen weer naar huis om Caesar gerust te stellen.

Op dat moment neemt het verhaal toch nog een andere wending. Het medaillon wordt gestolen en wat volgt is een speurtocht naar de oorspronkelijke herkomst van het ding. De spanning is echter helemaal weg, omdat dit nieuwe doel lang niet zo interessant is, als het oorspronkelijke.

De zoektocht wordt wel erg duidelijk in beeld gebracht door de Klare Lijn tekeningen in dit album. Er wordt niet bezuinigd op de achtergronden en de oorspronkelijke locaties en oude gebouwen zijn goed gedocumenteerd. De Klare Lijn is bij uitstek een stijl waarin een antieke wereld realistisch in beeld kan worden gebracht. Het is niet voor niets dat deze technische tekenstijl ook gebruikt wordt in architectuurtekeningen en in geschiedenis boeken.

In combinatie met het wat landerige en meanderende verhaal slaan deze tekeningen wel een beetje dood. De gebeurtenissen en locaties zo goed mogelijk weergeven is wat anders dan een spannend verhaal vertellen.

In het tweede deel van dit album ligt de nadruk van het scenario bijvoorbeeld vooral bij de hallucinaties die het medaillon bij de dragers opwekt. Dit biedt kansen voor spannende momenten, waarin werkelijkheid en illusie door elkaar lopen. De hallucinaties worden hier echter zo afstandelijk en technisch afgebeeld dat de lezer meteen ziet dat de personages dromen.

Pas op het eind van het album als de groep aankomt bij een mythische tempel gebeurt er weer iets interessants. Eindelijk komen de auteurs er achter dat je met de Klare Lijn ook iets onmogelijks op een zeer realistische manier kan weergeven. En dat levert meteen de sterkste scenes uit het album op, waarbij ook de lezer zich even afvraagt wat er nu waar is en wat niet.

Het is alleen een beetje te weinig en te laat om het verhaal nog te redden.