Magazine Review: Eppo Stripblad (5/2018)

Eppo Stripblad biedt, volgens eigen zeggen, alleen de allerbeste strips.

Het moet gezegd, Eppo Stripblad heeft de afgelopen 10 jaar in Nederland het mainstream stripverhaal op de kaart gehouden in een moeilijke markt. Nederland heeft geen stripcultuur, zoals die in andere Europese landen bestaat en de aanwas van nieuwe striplezers is beperkt. Er is grote concurrentie van Youtube, Netflix en games.

Het is dan ook knap dat Eppo Stripblad weet te overleven en iedere twee weken een heel brede selectie van met name Nederlandse stripverhalen biedt.

En de kwaliteit is hoog, met name bij de korte humor en strookjesstrips. De Nederlandstalige top is aanwezig: Elsje, Dirkjan, Eugene, De Ridder, Esther, Sigmund, Dating for Geeks. Het grafische niveau is hoog, de grappen zijn grappig.

Daarnaast biedt het blad ook de traditionele toppers van het Nederlandse vervolgverhaal, zoals Storm, January Jones, Franka en Agent 327. In het specifieke nummer (nummer 5 van 2018) dat we bekeken, was daarvan echter geen aanwezig. Om dat gemis wat te compenseren, krijgen we op dit moment wel een aantal spin-offs.

Zo is er de van Storm bekende Roodhaar met haar eigen reeks en de Agent 327 Spin-offs, waarbij verschillende Nederlandstalige auteurs de kans krijgen om hun eigen kortverhaal met Agent 327 te maken. Qua lange verhalen vinden we in dit nummer ook nog een aflevering van de vernieuwde versie van Roel Dijkstra, de nieuwe vikingserie Jylland en Sangre, een nieuwe reeks van de succesvolle Franstalige schrijver Christophe Arleston.

De lange verhalen zijn wat wisselend van kwaliteit. De belangrijkste doelgroep van Eppo lijkt de oudere stripliefhebber, die de Eppo ook in zijn jeugd heeft gelezen plus zijn gezin. Die brede doelgroep leidt tot een aanbod dat je positief kan benoemen als ‘voor elk wat wils’ of wat negatiever als een ‘mixed bag’. De gemiddelde individuele lezer zal er waarschijnlijk een paar verhalen aantreffen die aansluiten bij zijn interesses en een aantal die minder aansluiten.

Voor de beoordeling van het blad als geheel wordt het dan belangrijk dat de kwaliteit van de individuele strips, onafhankelijk van de beoogde doelgroep, hoog genoeg is.

Die kwaliteit is voor de korte gagstrips zoals gezegd hoog. Voor de lange strips is het iets minder. Grafisch gezien is het over de hele linie in orde. De kwaliteit van de scenario’s schommelt erg. Het is leuk dat we door de Roodhaar spin-off iedere twee weken iets van Storm en Romano Molenaar terugzien in het blad, maar de verhalen zijn erg vlak en voegen weinig toe aan het karakter Roodhaar of de Storm reeks. De serie Jylland leek een spannende vikingserie te beloven, maar lijkt nu meer op een soapdrama dat na 10 aflevering nog steeds niet is begonnen. Roel Dijkstra drijft vooral op nostalgie en lijkt wat verdwaald in de tijd. Misschien wordt het commerciele doelgroepdenken hier wat te ver doorgevoerd ten koste van werkelijk interessante en spannende verhalen.

Daartegenover staan wel een paar andere wat spannendere experimenten. De nieuwe serie ‘Lonesome’ van Yves Swolfs is echt spannend. De dreiging in het verhaal is voelbaar en je hebt het gevoel dat geen personage veilig is. Daarnaast wordt met een actueel maatschappelijk thema niet zuiver voor entertainment gekozen, wat tamelijk zeldzaam is voor de verhalen in Eppo. Ook erg geslaagd is de Agent 327 spin-off. Hier krijgen de auteurs voldoende ruimte om hun eigen creatieve invulling te geven. Dit levert ook in dit nummer een zeer vermakelijke episode op die geschreven is door Eric Hercules en verrassend realistisch getekend is door Paul Teng.

Ook de korte verhalen over Trump in Alternative Facts zijn een goed voorbeeld waar iets meer creatieve ruimte toe kan leiden. De verhaaltjes zijn wel net iets te veel over the top, maar er gebeurt ten minste iets interessants.

Met spannend bedoelen we overigens niet dat er meer seks in het blad moet. Af en toe hebben we het idee dat de makers de opdracht hebben gekregen om er nog een paar borsten bij te tekenen. We hebben op zich niets tegen wat seks in strips en mooi getekend naakt, maar de manier waarop bijvoorbeeld de nieuwe reeks Mann van de Wereld in de eerste paar afleveringen nogal grove seksueel getinte grappen probeert te maken staat ons niet helemaal aan.

Al met al geeft Eppo Stripblad een mooi overzicht van de stand van de Nederlandse mainstream strip. De grafische kwaliteit van alle strips is zonder meer hoog te noemen en de humorstrips zijn echt top. De kwaliteit van de lange verhalen kan echter wel nog een stapje vooruit door wat extra aandacht te besteden aan de scenario’s. Met iets meer risico en creativiteit kunnen die een stuk interessanter en spannender worden.