Bespreking

Animatie Review: Isle of Dogs

Isle of Dogs is de tweede animatiefilm van Wes Anderson. Enkele jaren geleden regisseerde hij ook Fantastic Mr Fox, dat gebaseerd was op een boek van Roald Dahl. Visueel is de film even aantrekkelijk, maar geldt dat ook voor het verhaal?

Isle of dogs gaat over een fictieve Japanse stad Megasaki, waar de honden ziektes verspreiden. De burgemeester verbant daarom alle honden naar Trash Island. Om een voorbeeld aan de bevolking te stellen, deporteert hij als eerste zijn eigen hond naar het eiland. Hij heeft echter niet op zijn eigen 12-jarige zoon gerekend, die een vliegtuigje steelt en zijn hond gaat zoeken op het eiland. Terwijl zich in Megasaki een complot ontvouwt om alle honden te elimineren, volgen we in de film met name de speurtocht van de jongen en een groepje honden die hij op het eiland ontmoet.

De film en de animatie zien er werkelijk prachtig uit. (Bekijk hier ons artikel over The Making of Isle of Dogs.) Ieder shot is een klein, mooi ingekaderd schilderijtje. Het liefst zou je de film steeds even stilzetten om alle details rustig te kunnen bekijken. De maquettes van Megasaki zijn zeer kleurrijk en zitten vol verwijzingen naar Japan en de Japanse cultuur. De maquettes van Trash Island zijn daar tegenover dan weer grijsgrauw, maar zitten net zo vol met details en visuele grapjes als de maquettes van de stad. Zo goed heeft een vuilnisbelt er nog nooit uitgezien.

De animaties van de karakters zijn net zo liefdevol en gedetailleerd vormgegeven als de decors. Ieder karakter krijgt zijn eigen expressies en maniertjes, vaak door mooi uitgekozen details. Dat geldt ook voor de vele honden die in het verhaal rondlopen. Als extra bonus krijgen de honden nog meer karakter door de stemmen van een Amerikaanse sterrencast, waaronder Bill Murray, Jeff Goldblum, Edward Norton en Scarlett Johansson.

De overvloed aan verwijzingen naar de Japanse cultuur doen misschien wat clichématig aan, maar van zogenaamde ‘cultural appropriation’ lijkt hier toch geen sprake te zijn. De liefdevolle en zeer gedetailleerde manier waarop ze worden uitgevoerd zijn overduidelijk liefdesbetuigingen van de regisseur aan het land en de cultuur. Door alle knipoogjes en over the top details is het overduidelijk dat niet geprobeerd wordt om een waarachtig beeld van Japan te schetsen of een typisch Japanse animatiefilm te maken. De Japanse setting lijkt vooral bedoeld om een Westers publiek een wat vreemde wereld voor te schotelen, waarin dit bizarre verhaal toch lijkt plaatst te kunnen vinden.

Zoals we van Wes Anderson gewend zijn, zit deze film ook vol met droge grapjes en subtiele wisecracks. Daar moet je wel van houden. In sommige films van de regisseur overschaduwen de dialogen de centrale verhaallijn en dat gebeurt ook in deze film. Het uitgangspunt van een jongen die op zoek gaat naar zijn huisdier in een absurde wereld, biedt op zich voldoende mogelijkheden, maar wordt hier niet sterk genoeg uitgewerkt. In Fantastic Mr Fox, bood het zeer sterke verhaal van Roald Dahl voldoende tegenwicht, waardoor Anderson helemaal los kon gaan in de dialogen en kleine grapjes. In Isle of Dogs zitten alle grapjes de meer serieuze karakterontwikkelingen en verhaallijnen wat in de weg, zodat je uiteindelijk niet echt gaat meeleven met de belevenissen van de hoofdfiguren.

Maar alle details, de humor, de animatie en fraaie vormgeving zijn absoluut de moeite waard om deze film te gaan bekijken en misschien nog wel vaker dan één keer.