Strip Review: Suske en Wiske 364 – De Gulden Krijger

Suske en Wiske 364 – De Gulden Krijger heeft een messcherp en relevant scenario en is daarom ook voor niet-stripliefhebbers een must read.

Voordat De Gulden Krijger zijn punt maakt, zet het de lezer eerst op het verkeerde been. Jerom, de krachtpatser uit de Suske en Wiske familie, krijgt de hoofdrol in een Hollywoodfilm over native Americans. Hij speelt De Gulden Krijger, een indiaanse superheld. Zo staat het op de achterkant van het album.

Maar bij het lezen van die samenvatting gaat een alarmbel af. Speelt er op dit moment niet een maatschappelijke discussie rondom representatie en ‘Cultural Appropriation’? Of om een ingewikkelde kwestie hier plat te slaan: Mag een westerse acteur de hoofdrol spelen in een film over een Indiaanse superheld? Mag een westerse productie, of in dit geval uitgeverij, andere culturen plunderen om daar veel geld mee te verdienen?

Wat dat betreft heeft De Gulden Krijger de schijn tegen. Is dit niet die stripreeks die in het verleden, net als Disney bijvoorbeeld, de hele wereldgeschiedenis heeft geplunderd op zoek naar spannende verhalen uit alle culturen om daar veel geld mee te verdienen? Zien we op de cover niet een witte man in een indianenpak, die overduidelijk superieur is aan die andere indiaan op de voorgrond?

Maar dan hadden we nog niet op het huidige superschrijversteam van Suske en Wiske onder leiding van Peter van Gucht gerekend.

Al snel in het verhaal blijkt dat dit album juist die discussie aan wil gaan. Jerom en de filmproductie worden bedreigd door een onbekende tegenstander die de film kennelijk ziet als een belediging van de natives en hun cultuur. De filmset krijgt te maken met de ene aanslag na de andere.

Het onderwerp wordt van alle kanten bekeken en alle standpunten van voor- en tegenstanders worden op een eenvoudige manier manier uitgelegd, zonder dat meteen een kant wordt gekozen of dat het belerend overkomt. Sterker nog, zoals het in een goede satirische strip hoort, worden beide kampen belachelijk gemaakt. De grappen en situaties zijn in dit album superscherp en ad rem.

Zo solliciteert Lambik op een filmrol van blanke boze man, die hem perfect op het lijf is geschreven. Om er vervolgens achter te komen dat een look-a-like er met de rol vandoor gaat. Later in het verhaal blijkt de indianenrol van Lachende Bizon hem perfect op het lijf geschreven. We zien hem rondlopen in een indianenpak uit de carnavalswinkel. Het verhaal maakt hiermee een punt duidelijk en daarmee is het ongepaste in deze context volledig gepast. Op een vergelijkbare manier zien we een Indiaan de karakteristieke ‘Uche Uche’ kreet slaken, die binnen dit verhaal volledig functioneel wordt ingezet.

Het schrijversteam van Peter van Gucht is hier op topniveau. Het zoekt in de humor bewust de randen op, maar is nergens beledigend. Het maakt eenvoudig duidelijk waar de discussie tussen voor- en tegenstanders om gaat en wat er op het spel staat, maar laat beide kampen in hun waarde. Na het lezen heb je kunnen lachen om de argumenten van beide zijden en dat gebeurt niet vaak in de gepolariseerde wereld van talkshows op tv en discussies op sociale media.

Dit album laat nog eens zien welke rol humor en karikaturen in een maatschappelijke discussie kunnen spelen en is een uitstekend voorbeeld van de waarde van cartoons en stripverhalen in het algemeen. Het wordt ook hoog tijd dat van Gucht en collega’s, die al jaren topwerk afleveren, eindelijk eens genomineerd worden voor een belangrijke stripprijs.

Voor dit scenario verdient De Gulden Krijger op zijn minst een nominatie voor beste stripverhaal van 2022.