Strip Review: January Jones 10 – Flying Down To Rio II

Flying Down to Rio II is alweer het 10e deel in de stripreeks January Jones van Eric Heuvel.

In dit stripverhaal wordt ‘de legendarische piloot’ January Jones ingehuurd door het Amerikaanse filmproductiebedrijf RKO om mee te werken aan een vervolg op hun succesvolle film Flying Down to Rio.

Die film is vooral bekend van een aantal spectaculaire danschoreografieën met danseressen in nietsverhullende kleding bovenop vliegtuigen. Waar in die film de vliegscenes in de studio voor een bewegende achtergrond werden opgenomen, moeten de vliegscenes ditmaal echt en in de lucht worden uitgevoerd. En daar kunnen ze de hulp van January Jones wel bij gebruiken.

Tegelijkertijd krijgt een groep terroristen lucht van de komst van January Jones naar Rio en ook zij kunnen de piloot en haar vliegtuig de Comet goed gebruiken voor hun snode plannen.

Tot zover de plot, die voorziet in allerlei spannende avonturen in de lucht en op exotische locaties.

Over de tekenkunst van Eric Heuvel hoeven we niet veel meer te vertellen. De stripmaker werkt in een fraaie Klare Lijn stijl en heeft een grote staat van dienst, waarvoor hij in 2012 de Stripschapprijs ontving. Hij is met name bekend van January Jones en Bud Broadway en van verschillende educatieve strips rondom de Tweede Wereldoorlog in samenwerking met de Anne Frank Stichting. Mede hiervoor werd hij in 2018 benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.

De eerste delen van de January Jones reeks werden geschreven door Martin Lodewijk. Sinds het achtste deel schrijft Eric Heuvel de verhalen zelf. Het is duidelijk dat hij erg geïnspireerd wordt door historische gebeurtenissen, locaties en personages. Die komen we dus op veel plekken in zijn albums tegen. In de vorige twee albums maakten we een aantal gebeurtenissen in de oorlog tussen China en Japan mee. In dit deel maken we onder andere kennis met de Hollywoodstudio’s en het Suriname en Rio van de jaren ’30. We leren hoe de studiobazen hun films bedachten en krijgen een kijkje in de studio’s en op de filmsets.

De manier waarop Eric Heuvel deze gebeurtenissen en locaties in het verhaal verwerkt zijn soms wel een beetje saai. Het spannende avontuur komt op allerlei momenten in het verhaal bijna tot stilstand voor een rondleiding langs filmrequisieten uit bekende films of voor een excursie langs bekende oude gebouwen in Suriname. Vaak krijgen we in tekst ook nog veel uitleg over wat we zien.

Dat is allemaal best interessant en het past goed in de opzet van de strip, maar op deze manier haalt het de vaart wel helemaal uit het verhaal. January en haar mecanicien Rik krijgen in deze scenes vaak een passieve rol en luisteren samen met de lezer naar het verhaal van een gids of fluisteren lachend tegen elkaar als ze een bekende filmster voorbij zien lopen.

Voor het verhaal zou het beter zijn als dit soort scenes meer integraal deel zouden zijn van de centrale plot. Waarom geen spannende achtervolging door de studio’s, waarbij de bekende filmsterren en attributen ook voorbijkomen, maar dienen als gijzelaars of als objecten waarachter je je kan verstoppen. Ook de uitgebreide uitleg kan ietsje minder. De lezers van deze strip zijn zelf slim genoeg om aanvullende informatie te Googelen.

De centrale plotlijn is overigens wel interessant genoeg om deze wat slome scenes uit te zitten. In de laatste tien pagina’s komen alle lijntjes bijelkaar en volgt er een spannend slot. Ook in deze pagina’s kom je nog van alles te weten over Rio en het grote Christus beeld, maar hier worden de interessante wetenswaardigheden wel beter vermengd met de actie en het avontuur.

De tekeningen van Eric Heuvel zijn zoals altijd fraai en uitgevoerd in een mooie en strakke Klare Lijn. Deze stijl leent zich goed voor gebouwen en vliegtuigen, waarvan we er veel in het album tegenkomen. Als we echt iets kritisch moeten zeggen over de tekeningen dan is het dat we de vliegtuigen en de gebouwen graag wat vaker in grotere plaatjes zouden willen zien. De pagina’s in het album hebben vaak 10 tot 12 kleine plaatjes verdeeld over vier stroken. Dat leidt er bijvoorbeeld toe dat we bij een rondrit in Suriname een aantal karakteristieke gebouwen tegenkomen, die in plaatjes van 5 bij 6 centimeter moeten worden gepropt. Liever zien we dan wat minder gebouwen langskomen die in meer detail in grotere plaatjes worden uitgewerkt. Dit geldt ook voor de vliegscenes met de verschillende typen vliegtuigen.

Op de momenten dat er in het album wel wat grotere plaatjes worden gebruikt, zoals in de beginscene en bij het spannende eindspektakel rondom het Christusbeeld, dan spetteren de tekeningen ook echt van de pagina af en ontstaat er ook meteen een wow effect. We zien regelmatig losse prenten van Eric Heuvel op beurzen voorbijkomen, waarin hij op een groter formaat laat zien wat hij met gebouwen en vliegtuigen kan. We zouden dit soort scenes op wat groter formaat ook graag wat meer in de albums terugzien.

Door het wat stroef lopende verhaal is dit misschien niet het beste deel uit de reeks, maar voor fans en nieuwkomers is er zeker voldoende te genieten in dit tiende album.