Bespreking

Strip Review: Asterix 37

Het is weer het seizoen waarin van veel bekende series een nieuw deel uitkomt. Sinds een paar jaar verschijnen er ook weer delen in de Asterix serie met een nieuwe schrijver en een nieuwe tekenaar. Bij dit soort langlopende reeksen kun je de vraag stellen wat de toegevoegde waarde is van een nieuw deel.

Bij een zo bekende reeks als Asterix is het duidelijk dat het voor de uitgever commercieel zeer aantrekkelijk is om een nieuw deel uit te brengen. Een nieuw deel genereert niet alleen veel publiciteit voor het boek zelf maar ook voor de hele reeks. De verzamelaar zal een nieuw deel graag in de kast willen hebben naast de andere delen. Nostalgische fans zullen het nieuwe deel graag willen lezen. Maar wat schiet de gemiddelde of nieuwe striplezer ermee op?

Asterix en De Race door de Laars, zoals het nieuwe deel heet, is het 37e deel in de reeks. Het plot laat zich eenvoudig omschrijven. Een Romeinse Senator organiseert een race door Italië om aan Caesar te bewijzen, dat het nog wel meevalt met de kwaliteit van het Italiaanse wegdek. Ook Asterix en Obelix doen mee om hun dorp te vertegenwoordigen. Natuurlijk zijn er complotten van mysterieuze saboteurs om de race te laten winnen door de Romeinse kandidaat.

Dit gegeven is al zo vaak gebruikt in andere strips en films dat het geen verrassingen meer kent. Het lijkt meer een excuus om talloze grapjes over Italië en zijn verschillende streken en grapjes over de deelnemers van de verschillende Europese volken aan elkaar te rijgen. Zo kun je dit album ook maar het best lezen. De grapdichtheid is hoog, per 2 a 3 plaatjes een nieuwe grap of verwijzing. En omdat het er zoveel zijn, is het niet zo erg dat er vaker wat flauwe en afgezaagde verwijzingen tussen zitten. Of dat er tamelijk onbegrijpelijke grappen tussen zitten, die ongetwijfeld ergens in de Nederlands vertaling van het Franse origineel zijn blijven hangen. Voeg daar nog wat extra grappen over menhirs en de Romeinse gescheidenis in het algemeen aan toe en je hebt een typisch Asterix album te pakken.

Deze formule is intussen zo uitgekauwd dat een nieuw album valt of staat met de kwaliteit van het plot en de individuele grappen. De beste Asterix albums verwijzen in de grapjes en het plot niet alleen naar de huidige samenleving, maar geven er ook nog commentaar op. Het vorige album, de papyrus van Ceasar was daar een goed voorbeeld van. In dit album lukt dit niet. Weliswaar lijkt het album hier en daar te verwijzen naar dopinggebruik en de Giro D’Italia, maar door het standaard raceplot, voelt dit album toch aan als de zoveelste herhalingsoefening.

Waarschijnlijk zullen de verzamelaars en de nostalgische fans hier niet zoveel problemen mee hebben. Ook niet uit te sluiten valt dat compleet nieuwe lezers, die wel eens een Asterix willen uitproberen, heel tevreden zullen zijn met dit deel. Als je nog niet bekend bent met het Gallische volkje en en hun verwijzingen naar de Romeinse geschiedenis, dan is dit een laagdrempelig instapalbum. Ervaren lezers die nog wel eens een goed Asterix avontuur willen lezen, kunnen beter een ander deel uitkiezen.

Naast het wat tegenvallende verhaal, moet hier wel vermeld worden dat de tekeningen bijzonder levendig zijn en de nieuwe tekenaar moeiteloos de concurrentie aankan met de originele tekenaar. Dat is echt een grote prestatie. Door het plezier dat van de tekeningen afstraalt, is het album in ieder geval het bekijken waard.