Strip Review: Blake en Mortimer 28 – De Laatste Zwaardvis
De Laatste Zwaardvis is misschien qua tekeningen niet helemaal in balans, dit is wel het beste album in de reguliere Blake en Mortimer reeks in jaren.
En dat komt met name door het soepele scenario van Jean van Hamme. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de meanderende verhalen uit deel 25 en 26 is dit verhaal tamelijk rechttoe rechtaan en blijft de spanning tot het einde intact.
Zoals duidelijk wordt uit de titel, is het album een vervolg op Het Geheim van de Zwaardvis. We zien de laatste jaren steeds vaker vervolgen op eerdere delen uit de reeks verschijnen. De bedoeling is natuurlijk om oudere fans te overtuigen om ook het nieuwste deel weer aan te schaffen en nieuwe fans de oudere delen te verkopen. Toch is het bij het lezen van De Laatste Zwaardvis nauwelijks nodig om de oudere delen erbij te pakken. Als je weet dat een Zwaardvis een behoorlijk krachtig gevechtsvliegtuig is, dan weet je eigenlijk al voldoende.
In dit album wordt Mortimer op een geheime missie gestuurd om de overgebleven Zwaardvissen te repatriëren vanuit hun opslagplaats. Tegelijkertijd plant de IRA een aanslag op Buckingham Palace, waarbij zo’n Zwaardvis wel eens goed van pas zou kunnen komen.
Het is een simpel en tot de verbeelding sprekend uitgangspunt, dat verder soepel en spannend wordt uitgewerkt.
Over de tekeningen van het album is na het verschijnen online wat discussie ontstaan tussen de fans van de verhalen. Dit heeft er zelfs toe geleid dat het Nederlandse duo Peter van Dongen en Teun Berserik hun wegen scheiden en beide in de toekomst een eigen Blake en Mortimer album zullen tekenen.
Eerlijk is eerlijk, het tekenwerk in dit album lijkt wat minder in balans dan in de twee albums die de Nederlanders eerder samen tekenden. Het is wat lastig om de vinger precies op de zere plek te leggen. Het lijkt er een beetje op dat beide tekenaars het niet helemaal eens waren over de te hanteren gezamenlijke stijl. De Klare Lijn stijl van Teun Berserik is van nature wat realistischer dan de soepelere Klare Lijn stijl van Van Dongen, die wat meer tegen de stijl van Hergé aanleunt.
Het lijkt er een beetje op dat Berserik in de eerdere delen wat meer richting de stijl van Van Dongen aanleunde, maar nu vooral terugvalt op zijn eigen stijl. Sommige lezers konden nu zien welke pagina’s door wie werd getekend. Hoewel fijnproevers hier misschien wel een punt hebben, zal de doorsnee lezer het waarschijnlijk niet eens opvallen. Ook in dit album is het gezamenlijke tekenwerk bovengemiddeld goed van kwaliteit met wat bonuspuntjes voor de fraaie inkleuring van Peter van Dongen.
Het is natuurlijk wel interessant om de verschillen nog eens te bekijken als beide tekenaars hun eigen album opleveren. We kijken hoe dan ook uit naar hun beider resultaat.
Pros
- Een van de beste verhalen van de laatste jaren
- Bonuspuntjes voor de inkleuring
Cons
- Fijnproevers kunnen wat verschillen zien in de tekenstijl van beide tekenaars